rodzina dysfunkcyjna

Określenie „rodzina patologiczna” wydaje się skrajnie pejoratywne. Wyrażenie „patologia” nabrało w naszym społeczeństwie ogromnie negatywnego wydźwięku. „Patologii” nikt nie chce, wszyscy się jej boją, unikają, drwią z niej. W jaki sposób myśleć o skrajnie dysfunkcyjnych rodzinach, by w ogóle umieć je wspierać w rozwoju? Jak pomagać uczniom, którzy wychowują się w społecznościach marginalizowanych lub zagrożonych marginalizacją?

Rodzina jest fundamentem, na którym budujemy naszą tożsamość, uczymy się relacji z innymi i kształtujemy nasze pierwsze wzorce zachowań. Jest to pierwsze środowisko, które ma za zadanie przygotować młodego człowieka do życia w społeczeństwie, wyposażając go w niezbędne umiejętności, wartości i wiedzę. Jednak nie każda rodzina jest w stanie sprostać tym zadaniom. W przypadku rodzin dysfunkcyjnych, które z różnych przyczyn nie są w stanie zapewnić odpowiedniego wsparcia i bezpieczeństwa swoim dzieciom, szczególną rolę odgrywa środowisko szkolne. To właśnie szkoła często staje się miejscem, gdzie po raz pierwszy dostrzegane są problemy i gdzie można podjąć pierwsze kroki w kierunku wsparcia i pomocy. W niniejszym artykule skupimy się na zrozumieniu, czym jest rodzina dysfunkcyjna i jakie są jej główne cechy charakterystyczne. Szczególną uwagę poświęcono roli, jaką szkoła może odegrać w wsparciu takich rodzin, oraz metodom i strategiom, które mogą być stosowane przez nauczycieli, pedagogów i psychologów szkolnych w celu zapewnienia odpowiedniej pomocy i wsparcia.